verblindende leegtes

San Pedro de Atacama, het Lourdes van de backpacker, een woestijndorpje bestaande uit touroperators, restaurants, touroperators en ook nog enkele touroperatours.
Ze verpatsen zelfs tours naar het slechts 12 km verder gelegen valle de la luna. Niet met ikke.

Wat is nu 3 uurkes wandelen in de volle zon in de droogste plaats ter wereld en op een minieme hoogte van 3500 meter en een sjiek. Na 3 uur stappen in het gezelschap van een droge, zanderige wind die me een ruwe gezichtsmassage geeft, bevind ik mij in de maanvallei.
Hier placeer ik mij op de hoogste duin om de zonsondergang te aanschouwen. Na volledig geïnstalleerd te zijn, blijken 5 volle toeristenbusjes mijn plekje ook de ideale plaats te vinden, maar den deze had zo al een appelblauw-zeegroen vermoeden en had dus al een andere lokatie gespot.
Na het aanschouwen van de zonsondergang kwam de duisternis. Mmmmmm, eerder een wissel in lichtacrobatie. Het leek wel of elke zandkorrel een bewustzijn kreeg, de strijd met de zwaartekracht overwon en zodoende een glimpie werd aan het onmetelijke firmament.

Hierna gingen mijn nootjes een bijna fatale ochtendgloren tegemoet. Het bezoek aan de tatio-geisers, de hoogte en mijn fantastische inpakkunst (kou? dat zie ik ginder wel) geven misschien een kleine hint.
Het vroor -8 graden en mijn lichaam schreeuwde om warmte. Zelfs de cocathee kon mijn nootjes niet van het huggen onthouden. Alleen het stoomspektakel kon het perpetuum mobile van mijn bollekes weer wat bedaren.

Hierna dacht ik mijn plaatsje in Bolivia te versieren door middels van een tour naar Uyuni: de legendarische zoutvlakte. Een driedaagse tocht met 4×4’s. En zoals de foto’s al hebben laten blijken, een plaats waar ik mijn hoofd eens heb laten vallen om te kijken hoe het er met de zwaartekracht gesteld was.
De zoutvlakte, een verblindende leegte, nogmaals een overdonderende bevestiging van het o zo kleine ikke. Hierdoor, de omliggende lagunas en waarschijnlijk ook weer de hoogte, kreeg ik vaak de look van een stokstaartje aangemeten.

Na al deze uppers, begeven Jose, Iva (overlevenden van de tour) en ik ons in een bergenhoge dip: Potosi en de “cerro rico” (rijke berg ofwel de zilvermijn)
We hadden een kind als gids. Ik leek/lijk mijn realiteit even te zijn kwijtgeraakt. het kind van hoewel slechts 14 jaar, sprak met een volwassenheid die ons aan de grond nagelde. 4 jaar, 8 tot 12 uur per dag werken, daarna enkele uren studeren (hoop op een beter leven, ooit), was de oorzaak.

Na deze voorstelling en een maaltijd op de lokale markt, kwam de realiteit me hard tegemoet en joeg mijn temperatuur 3 dagen de hoogte in en mijn maaginhoud met een onnavolgbare snelheid de onmetelijke diepte in. Dit leverde me het binnenviewke van het ziekenhuis in Sucre op en promoveerde (of degradeerde) Iva tot mijn persoonlijke verpleegster. Helaas gingen we hierna elk ons eigen weg. Zij ging rechtstreeks naar La Paz, wanneer mijn maaginhoud weer zijn vaste stek wist zijn begaf ik me naar Cochabamba.

Een surrealistische aankomst. Stel u even voor: een ronddartelende grote rugzak, daarnaast een wandelend driedelig maatpak (mijn busgebuur die zich ontpopte tot mijn lokale gids), om 6 uur ’s ochtends in de armste buurten van de 3de grootste stad in Bolivia, ontbijten op de lokale markt, om 10 uur een soort soep met kip, groenten en pasta (maag al overvol), om 11 uur een mais- en quinoasapje, om 12 uur almuerzo (de eigenlijke maaltijd) en dit nog steeds gepakt en gezakt wringend tussen de kraampjes en mensen. En steeds hier het beste dit en daar het beste dat en vooral kom hier niet alleen…

Na ook het rijkere gebied, waar de Brazilianen hun vakantie in decadentie doorbrengen, achter mijn oogleden te sluiten, verwen ik mij met een busritje naar Samaipata. Een volle 10 uur durend bustripje met mijn voeten achter mijn oren op een overvolle bus met een odeur van gesjiekte cocabladeren, mmmmmmmmmmm.
De directe bus bleek plots om 2 uur ’s nachts niet zo direct meer te zijn, en we moesten dus overstappen. Na alles over te laden, bleek de eerste bus toch weer wel direct te zijn daar de andere buschauffeur wat te dronken was om zelfs een stap op de bus te placeren zonder eerst de wetten van de zwaartekracht te testen.

Yes, een welgekome aankomst in Samaipata